Handblok print is een oude techniek waarbij patronen met de hand op textiel worden gedrukt met behulp van houten stempels die met de hand worden gesneden. De geschiedenis van deze techniek gaat terug tot in het oude China. De productiewijze is arbeidsintensief en vereist veel vaardigheid en precisie waarbij het ontwerp met de hand wordt getekend op papier en vervolgens op een houten stempel waarna deze met de hand op de stof wordt gedrukt.

De functie van handblokprinten variërend van decoratieve tot praktische toepassingen. Het wordt vaak gebruikt voor het maken van kleding en huishoudelijke artikelen, maar ook voor wandkleden en andere decoratieve kunstwerken. Naast de artistieke en functionele aspecten van handblok print heeft het ook een belangrijke culturele betekenis. Het is een manier om verbinding te maken met de geschiedenis en tradities van een gemeenschap en om het erfgoed van deze uitstekende techniek door te geven aan volgende generaties.

Bij handblok printen worden met de hand gesneden houten blokken gebruikt die geïnspireerd zijn op hedendaagse en traditionele ontwerpen en individuele ontwerpen. De vermindering die op de houten blokken worden verkleind, worden ook wel de stempels genoemd. Minerale en plantaardige kleurstoffen worden gebruikt voor de kleuren van de (katoenen) stof of voor het maken van de stempels op de stof. De stoffen waarop ze gedrukt worden zijn met naam zijde, katoen, linnen en met de handgeweven stoffen. Deze techniek is wereldwijd bekend, maar elke regio heeft zijn eigen maak- en printwijze.

Ikat is een oude textieltechniek die al duizenden jaren wordt beoefend in verschillende delen van de wereld, waaronder India, Indonesië, Japan, Centraal-Azië en Zuid-Amerika. De techniek bestaat uit het verven van garen voordat het wordt geweven, zodat de kleuren in specifieke patronen en ontwerpen op het textiel worden weergegeven. Dit gebeurt door de garens te binden en te verven, zodat het garen in bepaalde delen geen kleurstof opneemt. Na het verven worden de garens geweven om het stille textielproduct te maken.

De Ikat-techniek verschillende van andere weeftechnieken waardoor de patronen en ontwerpen van tevoren op de draden worden aangebracht in plaats van op het Voltooide textiel. Dit maakt het mogelijk om complexe patronen en kleurgradaties te creëren die niet met andere weeftechnieken kunnen worden bereikt.

De productie van Ikat vereist veel vaardigheid en precisie, omdat de patronen op de garens zeer nauwkeurig moeten worden aangebracht om het isolatieontwerp te creëren. In sommige regio's wordt de Ikat-techniek nog steeds volledig met de hand uitgevoerd, terwijl in andere regio's meer interactieve productiemethoden worden gebruikt.

In verschillende delen van de wereld zijn verschillende stijlen en patronen van ikat ontstaan ​​die kenmerkend zijn voor de lokale culturen en tradities. Ikat textiel wordt vaak gebruikt voor kleding, accessoires, meubelbekleding en decoratieve items, en wordt gewaardeerd vanwege hun unieke en kleurrijke ontwerpen.

Suzani is een traditionele borduurtechniek uit Centraal-Azië, met naam uit de regio's van Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië en Kazachstan.

Suzani wordt al meer dan duizend jaar in Centraal-Azië beoefend.

De oorsprong van de techniek ligt bij de nomadische stammen die door de regio reizen en hun textieldecoraties met zich meenamen. Het geschikte werd vaak gebruikt om feestelijke accessoires te maken. Er werd dan ook heel veel tijd en middelen besteed aan prachtige en kleurrijke Suzani ontwerpen te creëren.

De productie van Suzani is zeer arbeidsintensief en wordt volledig met de hand uitgevoerd. Eerst wordt een katoenen of linnen doek op een houten frame ontspannen. Vervolgens worden ontwerpen op de stof getekend met een potlood of krijt. Het ontwerp wordt daarna met behulp van verschillende steken in krachtige en krachtige kleuren lastig.

Er zijn verschillende soorten steken die in Suzani-borduurwerk worden gebruikt, zoals de kettingsteek, platsteek, knoopsteek en steelsteek. Deze steken worden vaak gecombineerd om complex ontwerpen te creëren. Het ontwerpen is vaak geometrisch of heeft bloemmotieven met een centraal thema.

Na het borduren worden de draden op de achterkant van het textiel afgeknipt en wordt de Suzani gestoomd om de stof te reinigen.

Suzani is vaak te vinden op verschillende houten voorwerpen zoals, gordijnen, tafelkleden en wandkleden. Elke Suzani is uniek en handgemaakt, met zijn eigen stijl en patroon, waardoor het een zeer gewaardeerde kunstvorm in de textielwereld is.

Handborduren is een oude techniek om stoffen en kleding te stoffen, met sporen van functionele in oude culturen zoals Egypte, China, Perzië en India. Het werd gebruikt om kleding te kussens en verhalen over te brengen.

In de middeleeuwen werden borduren populair in Europa als een manier om kleding te verbeteren en status te tonen. Nieuwe technieken en stijlen werden uitgevonden door handelsroutes naar het Midden-Oosten en Azië.

Er zijn diverse soorten identiek, waarvan kruissteek, vrij effectief, ajour-borduurwerk, kantborduurwerk en appliqué-borduurwerk, elk met een eigen stijl, techniek en patroon.

Het borduren begint met het tekenen van een patroon op de stof. Vervolgens worden draden geselecteerd en gebruikt met verschillende technieken, zoals kruissteken, bewegende naalden en het wegsnijden van delen van de stof. Borduren kan met de hand of met een borduurmachine worden gedaan, waarbij handmatige borduren populair blijft vanwege de artistieke expressie en het vakmanschap.

Geschiedenis van ajour-borduurwerk: Ajour-borduurwerk dateert uit de middeleeuwen en werd gebruikt om kleding en huishoudtextiel te behangen. Het werd populair in Europa en wordt nog steeds gebruikt voor decoratieve stukken zoals wandkleden.

Soorten ajour-borduurwerk: Ladderwerk, een ladderachtig effect; Broderie Anglaise, ronde of ovale schijnen omlijnd met borduursteken; Richelieu-borduurwerk, ingewikkelde kantachtige patronen.

Maakwijze van ajour-borduurwerk: Het patroon wordt getekend, randen worden gestikt om de stof te versterken, draden worden gespannen om een ​​ladderachtig effect te creëren, en vervolgens worden de draden vastgezet met borduursteken.

Modern gebruik van ajour-borduurwerk: Hoewel borduurmachines worden gebruikt, geven veel mensen nog steeds de voorkeur aan het traditionele proces vanwege de artistieke expressie en duurzaamheid. Ajour-borduurwerk wordt gebruikt om kleding, accessoires en decoratieve stukken te covers.

De kunstvorm Ebru, ook bekend als Marble, is een
traditionele Turkse kunstvorm die bekend staat om haar uniek en kleurrijk
patronen. Het wordt vaak beschouwd als een vorm van schilderen op water. Het proces van Ebru begint met het maken van een speciaal
mengsel van water, om vervolgens pigmenten van verschillende kleuren toe te voegen
voegt toe. De pigmenten worden daarna met behulp van een verscheidenheid aan
gereedschappen (zoals kwasten, stokjes of kammen) op het wateroppervlak
geplaatst en in een patroon gemarmerd.

Vervolgens wordt een vel papier voorzichtig op het water
aangebracht, waardoor het pigment op het papier wordt verwerkt.

Het veelbelovend is een unieke en vaak wervelende patroon op
het papier. Omdat elk stuk papier met de hand wordt gemaakt, is elk werk uniek
en heeft het haar eigen karakter.

Ebru heeft een lange geschiedenis en wordt al eeuwenlang
beoefend in Turkije en andere delen van het Midden-Oosten. Het wordt
het is onmogelijk in Turkistan. Het werd traditioneel gebruikt voor het decoreren van boeken, muziekbladen en religieuze teksten. Vandaag wordt de dag Ebru echter ook beoefend als een kunstvorm op zichzelf en is het
populair bij kunstenaars over de hele wereld.

De geschiedenis van de weeftechniek die bekend staat als 'Tapestry' gaat terug naar de oudheid en heeft zijn wortels in verschillende beschavingen over de hele wereld. In de Middeleeuwen tegenover het weefsel van wandtapijten zich in Europa tot een kunstvorm die muurschilderingachtige stoffen. Dit werd vaak gebruikt om de muren van paleizen en kerken van de adel te bedekken en te verwarmen. Wandtapijten zijn vandaag de dag nog steeds een belangrijk onderdeel van de thuistextielsector.

Globen Tapestery is een specifieke weeftechniek die wordt gebruikt om wandtapijten te maken. Deze techniek omvat het weven van een halve kruissteek door een lus in dezelfde richting te gooien. De verwerkte planken moeten verwerkt worden met een verticale worp vanaf de bovenkant en een rechte worp vanaf de onderkant. Het laatste vierkant behoort tot het achterste deel van de stof. Het weefsel van Globen Tapestry vereist tijd, geduld en aandacht voor detail, en het is geen massaproduct.

De functie van wandtapijten gemaakt met de Globen Tapestery-techniek is door de heen en weer gaande geschiedenis. In de Middeleeuwen werden wandtapijten gebruikt om de muren van paleizen en kerken te bedekken en te verwarmen. Tegenwoordig worden wandtapijten vaak gebruikt als decoratief element in huizen en werkplekken en als bekledingsstof voor meubels. Ze worden geproduceerd door mensen met een hoog inkomen en cultuurniveau omdat de kosten en het geduld dat vereist is voor het geweven.

Tegenwoordig wordt de Globen-tapijttechniek op verschillende manieren gebruikt. Het wordt bijvoorbeeld toegepast als bekledingsstof voor meubels zoals fauteuils en poefs, als tafelkleed voor huizen en werkplekken, en als sjaal voor fauteuils en banken. De tapijtkunst heeft nog steeds een belangrijke toekomst op het gebied van de ontwikkeling van de thuistextielsector, maar het materiaal en de productie overtollige tijd en geduld, waardoor massaproductie wordt voorkomen.

Hierdoor blijft het een product dat voornamelijk wordt geproduceerd door mensen met een hoog inkomen en cultuurniveau, voor hun speciale smaak.

Hoewel het dus niet wijdverspreid is, wordt de Globen-tapijttechiek nog steeds gewaardeerd vanwege de unieke uitstraling en de artistieke waarde. Het is een praktische techniek die wordt gekoesterd en in stand wordt gehouden door een selecte groep vakmensen en liefhebbers.

Kelims zijn platgeweven tapijten die vaak afkomstig zijn uit het Midden-Oosten, Centraal-Azië en Noord-Afrika. Opgeschreven beschrijf ik de geschiedenis, soorten en productiewijze van kelim weven.

Geschiedenis: Het weefsel van kelim dateert al duizenden jaren geleden en de techniek is afkomstig uit de nomadische economie in Centraal-Azië en het Midden-Oosten. Kelims werden oorspronkelijk gebruikt als tentbekleding, tafelkleden, scheidingswanden en vloerkleden. Vandaag is de dag erg populair als decoratieve tapijten en wandkleden.

Soorten: Er zijn verschillende soorten kelim weefsels, waaronder Turkmeense, Afghaanse, Perzische, Indiase en Marokkaanse kelims. Elk type kelim heeft zijn eigen stijl, patronen en kleurenpalet, afhankelijk van de regio waar het vandaan komt.

Productiewijze: Het weefsel van kelims is een arbeidsintensief proces dat vaak volledig met de hand wordt gedaan. De wevers maken gebruik van een horizontaal weefgetouw, dat bestaat uit een frame dat de kettingdraden op hun plaats houdt.

Een kelimmaker begint met het kiezen van de kleuren en het ontwerp dat hij of zij wil maken. De kettingdraden worden vervolgens op het weefgetouw gespannen en vastgemaakt aan de bovendien balk van het getouw. De inslagdraden worden vervolgens handmatig geweven door de kettingdraden, wat resulteert in een plat geweven textiel zonder zwembad.

Het patroon van de kelim wordt bepaald door de manier waarop de draden worden geweven en door het gebruik van kleurwisselingen. Vaak wordt er gebruik gemaakt van geometrische patronen, dierenfiguren of bloemmotieven.

Sommige kelims worden gedecoreerd met borduursels, zoals de Turkse cicim-kelims. Deze kelims worden met de hand geduwd met behulp van verschillende steken om extra textuur en kleur toe te voegen.

Kelims zijn geliefd om hun duurzaamheid, veelzijdigheid en schoonheid. Ze worden gebruikt als vloerkleden, wandkleden, meubelbekleding en als decoratieve stukken in huis. Door hun complexe ontwerpen en de technische uitdagingen van het weefsel, worden ze beschouwd als kunstwerken en worden ze zeer gewaardeerd in de textielwereld.