Handblok printen is een oude ambachtelijke techniek waarbij patronen met de hand op textiel worden gedrukt met behulp van houten stempels die met de hand zijn gesneden. De geschiedenis van deze techniek gaat terug tot in het oude China. De productiewijze is arbeidsintensief en vereist veel vaardigheid en precisie waarbij het ontwerp met de hand wordt getekend op papier en vervolgens overgebracht op een houten stempel waarna deze met de hand op de stof wordt gedrukt.

De functie van handblok printen varieert van decoratieve tot praktische toepassingen. Het wordt vaak gebruikt voor het maken van kleding en huishoudelijke artikelen, maar ook voor wandkleden en andere decoratieve kunstwerken. Naast de artistieke en functionele aspecten van handblok printen, heeft het ook een belangrijke culturele betekenis. Het is een manier om verbinding te maken met de geschiedenis en tradities van een gemeenschap en om het erfgoed van deze ambachtelijke techniek door te geven aan volgende generaties.

Bij handblok printen worden met de hand gesneden houten blokken gebruikt die geïnspireerd zijn op hedendaagse en traditionele ontwerpen en seizoensgebonden ontwerpen. De motieven die op de houten blokken worden gesneden, worden ook wel de stempels genoemd. Minerale en plantaardige kleurstoffen worden gebruikt voor het kleuren van de (katoenen) stof of voor het maken van de stempels op de stof. De stoffen waarop ze gedrukt worden zijn met name zijde, katoen, linnen en met de handgeweven stoffen. Deze techniek is wereldwijd bekend, maar elke regio heeft zijn eigen maak- en print wijze.

Ikat is een oude textieltechniek die al duizenden jaren wordt beoefend in verschillende delen van de wereld, waaronder India, Indonesië, Japan, Centraal-Azië en Zuid-Amerika. De techniek bestaat uit het verven van garen voordat het wordt geweven, zodat de kleuren in specifieke patronen en ontwerpen op het textiel worden weergegeven. Dit gebeurt door de garens te binden en te verven, zodat het garen in bepaalde delen geen kleurstof opneemt. Na het verven worden de garens geweven om het uiteindelijke textielproduct te maken.

De Ikat-techniek verschilt van andere weeftechnieken doordat de patronen en ontwerpen van tevoren op de draden worden aangebracht in plaats van op het voltooide textiel. Dit maakt het mogelijk om complexe patronen en kleurgradaties te creëren die niet met andere weeftechnieken kunnen worden bereikt.

De productie van Ikat vereist veel vaardigheid en precisie, omdat de patronen op de garens zeer nauwkeurig moeten worden aangebracht om het uiteindelijke ontwerp te creëren. In sommige regio's wordt de Ikat-techniek nog steeds volledig met de hand uitgevoerd, terwijl in andere regio's meer geautomatiseerde productiemethoden worden gebruikt.

In verschillende delen van de wereld zijn verschillende stijlen en patronen van ikat ontstaan die kenmerkend zijn voor de lokale culturen en tradities. Ikat textiel wordt vaak gebruikt voor kleding, accessoires, meubelbekleding en decoratieve items, en worden vaak gewaardeerd vanwege hun unieke en kleurrijke ontwerpen.

Suzani is een traditionele borduurtechniek uit Centraal-Azië, met name uit de regio's van Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië en Kazachstan.

Suzani borduurwerk wordt al meer dan duizend jaar in Centraal-Azië beoefend. 

De oorsprong van de techniek ligt bij de nomadische stammen die door de regio reisden en hun textieldecoraties met zich meenamen. Het borduurwerk werd vaak gebruikt om huwelijks accessoires te maken. Er werd dan ook heel veel tijd en middelen aan besteed om prachtige en kleurrijke Suzani ontwerpen te creëren.

Het productieproces van Suzani is zeer arbeidsintensief en wordt volledig met de hand uitgevoerd. Eerst wordt een katoenen of linnen doek op een houten frame gespannen. Vervolgens worden ontwerpen op de stof getekend met een potlood of krijt. Het ontwerp wordt daarna met behulp van verschillende steken in heldere en levendige kleuren geborduurd.

Er zijn verschillende soorten steken die in Suzani-borduurwerk worden gebruikt, zoals de kettingsteek, platsteek, knoopsteek en steelsteek. Deze steken worden vaak gecombineerd om complexe ontwerpen te creëren. De ontwerpen zijn vaak geometrisch of hebben bloemmotieven met een centraal thema.

Na het borduren worden de draden op de achterkant van het textiel afgeknipt en wordt de Suzani gestoomd om de stof te reinigen.

Suzani borduurwerk is vaak te vinden op verschillende huishoudelijke voorwerpen zoals kussens, gordijnen, tafelkleden en wandkleden. Elke Suzani is uniek en handgemaakt, met zijn eigen stijl en patroon, waardoor het een zeer gewaardeerde kunstvorm is in de textielwereld.

Handborduren is een oude techniek om stoffen en kleding te versieren, met sporen van borduurwerk in oude culturen zoals Egypte, China, Perzië en India. Het werd gebruikt om kleding te versieren en verhalen over te brengen.

In de middeleeuwen werd borduren populair in Europa als een manier om kleding te verfraaien en status te tonen. Nieuwe technieken en stijlen werden geïntroduceerd door handelsroutes naar het Midden-Oosten en Azië.

Er zijn diverse soorten borduurwerk, waaronder kruissteek, vrij borduurwerk, ajour-borduurwerk, kantborduurwerk en appliqué-borduurwerk, elk met een eigen stijl, techniek en patroon.

Het borduren begint met het tekenen van een patroon op de stof. Vervolgens worden draden geselecteerd en gebruikt met verschillende technieken, zoals kruissteken, bewegende naalden en het wegsnijden van delen van de stof. Borduren kan met de hand of met een borduurmachine worden gedaan, waarbij handmatig borduren populair blijft vanwege de artistieke expressie en het vakmanschap.

Geschiedenis van ajour-borduurwerk: Ajour-borduurwerk dateert uit de middeleeuwen en werd gebruikt om kleding en huishoudtextiel te versieren. Het werd populair in Europa en wordt nog steeds gebruikt voor decoratieve stukken zoals wandkleden.

Soorten ajour-borduurwerk: Ladderwerk, een ladderachtig effect; Broderie Anglaise, ronde of ovale uitsparingen omlijnd met borduursteken; Richelieu-borduurwerk, ingewikkelde kantachtige patronen.

Maakwijze van ajour-borduurwerk: Het patroon wordt getekend, randen worden gestikt om de stof te versterken, draden worden gespannen om een ladderachtig effect te creëren, en vervolgens worden de draden vastgezet met borduursteken.

Modern gebruik van ajour-borduurwerk: Hoewel borduurmachines worden gebruikt, geven veel mensen nog steeds de voorkeur aan het traditionele handmatige proces vanwege de artistieke expressie en duurzaamheid. Ajour-borduurwerk wordt gebruikt om kleding, accessoires en decoratieve stukken te versieren.

De kunstvorm Ebru, ook bekend als Marble, is een
traditionele Turkse kunstvorm die bekend staat om haar unieke en kleurrijke
patronen. Het wordt vaak beschouwd als een vorm van schilderen op water. Het proces van Ebru begint met het maken van een speciaal
mengsel van water, om vervolgens pigmenten van verschillende kleuren toe te
voegen. De pigmenten worden daarna met behulp van een verscheidenheid aan
gereedschappen (zoals kwasten, stokjes of kammen) op het wateroppervlak
aangebracht en in een patroon gemarmerd.

Vervolgens wordt een vel papier voorzichtig op het water
gelegd, waardoor het pigment wordt overgebracht op het papier.

 

Het eindresultaat is een uniek en vaak wervelend patroon op
het papier. Omdat elk stuk papier met de hand wordt gemaakt, is elk werk uniek
en heeft het haar eigen karakter.

Ebru heeft een lange geschiedenis en wordt al eeuwenlang
beoefend in Turkije en andere delen van het Midden-Oosten. Het wordt
verondersteld te zijn uitgevonden in Turkistan. Het werd traditioneel gebruikt voor het decoreren van boeken, muziekbladen en religieuze teksten. Vandaag de dag wordt Ebru echter ook beoefend als een kunstvorm op zichzelf en is het
populair bij kunstenaars over de hele wereld.

De geschiedenis van de weeftechniek die bekend staat als 'Tapestry' gaat terug tot de oudheid en heeft zijn wortels in verschillende beschavingen over de hele wereld. In de Middeleeuwen ontwikkelde het weven van wandtapijten zich in Europa tot een kunstvorm die muurschilderingachtige stoffen produceerde. Dit werden vaak gebruikt om de muren van paleizen en kerken van de adel te bedekken en te verwarmen. Wandtapijten zijn vandaag de dag nog steeds een belangrijk onderdeel van de thuistextielsector.

Globen Tapestery is een specifieke weeftechniek die wordt gebruikt om wandtapijten te maken. Deze techniek omvat het weven van een halve kruissteek door een lus in dezelfde richting te gooien. De verwerkte planken moeten worden verwerkt met een verticale worp vanaf de bovenkant en een rechte worp vanaf de onderkant. Het laatste vierkant behoort tot het achterste gedeelte van de stof. Het weven van Globen Tapestry vereist tijd, geduld en aandacht voor detail, en het is daardoor geen massaproduct.

De functie van wandtapijten gemaakt met de Globen Tapestery-techniek is door de geschiedenis heen veranderd. In de Middeleeuwen werden wandtapijten gebruikt om de muren van paleizen en kerken te bedekken en te verwarmen. Tegenwoordig worden wandtapijten vaak gebruikt als decoratief element in huizen en werkplekken en als bekledingsstof voor meubels. Ze worden geproduceerd door mensen met een hoog inkomen en cultuurniveau vanwege de kosten en het geduld dat vereist is voor het weven.

Tegenwoordig wordt de Globen-tapijttechiek op verschillende manieren gebruikt. Het wordt bijvoorbeeld toegepast als bekledingsstof voor meubels zoals fauteuils en poefs, als tafelkleed voor huizen en werkplekken, en als sjaal voor fauteuils en banken. De tapijtkunst heeft nog steeds een belangrijke toekomst op het gebied van de ontwikkeling van de thuistextielsector, maar het materiaal en de productie vereisen tijd en geduld, waardoor massaproductie wordt voorkomen. 

Hierdoor blijft het een product dat voornamelijk wordt geproduceerd door mensen met een hoog inkomen en cultuurniveau, voor hun speciale smaak.

Hoewel het dus niet wijdverspreid is, wordt de Globen-tapijttechiek nog steeds gewaardeerd vanwege de unieke uitstraling en de artistieke waarde. Het is een ambachtelijke techniek die wordt gekoesterd en in stand wordt gehouden door een selecte groep vakmensen en liefhebbers.

Kelims zijn platgeweven tapijten die vaak afkomstig zijn uit het Midden-Oosten, Centraal-Azië en Noord-Afrika. Hieronder beschrijf ik de geschiedenis, soorten en productiewijze van kelim weven.

Geschiedenis: Het weven van kelim dateert al van duizenden jaren geleden en de techniek is afkomstig uit de nomadische gemeenschappen in Centraal-Azië en het Midden-Oosten. Kelims werden oorspronkelijk gebruikt als tentbekleding, tafelkleden, scheidingswanden en vloerkleden. Vandaag de dag zijn ze erg populair als decoratieve tapijten en wandkleden.

Soorten: Er zijn verschillende soorten kelim weefsels, waaronder Turkmeense, Afghaanse, Perzische, Indiase en Marokkaanse kelims. Elk type kelim heeft zijn eigen stijl, patronen en kleurenpalet, afhankelijk van de regio waar het vandaan komt.

Productiewijze: Het weven van kelims is een arbeidsintensief proces dat vaak volledig met de hand wordt gedaan. De wevers maken gebruik van een horizontaal weefgetouw, dat bestaat uit een frame dat de kettingdraden op hun plaats houdt.

Een kelimmaker begint met het kiezen van de kleuren en het ontwerp dat hij of zij wil maken. De kettingdraden worden vervolgens op het weefgetouw gespannen en vastgemaakt aan de bovenste balk van het getouw. De inslagdraden worden vervolgens handmatig geweven door de kettingdraden, wat resulteert in een plat geweven textiel zonder pool.

Het patroon van de kelim wordt bepaald door de manier waarop de draden worden geweven en door het gebruik van kleurwisselingen. Vaak wordt er gebruik gemaakt van geometrische patronen, dierenfiguren of bloemmotieven.

Sommige kelims worden gedecoreerd met borduursels, zoals de Turkse cicim-kelims. Deze kelims worden met de hand geborduurd met behulp van verschillende steken om extra textuur en kleur toe te voegen.

Kelims zijn geliefd om hun duurzaamheid, veelzijdigheid en schoonheid. Ze worden gebruikt als vloerkleden, wandkleden, meubelbekleding en als decoratieve stukken in huis. Door hun complexe ontwerpen en de technische uitdagingen van het weven, worden kelims beschouwd als kunstwerken en zijn ze zeer gewaardeerd in de textielwereld.